Karin Carmeliet over haar werk:

'Als ik juwelen ontwerp en maak, gebeurt dat vanuit een niet altijd duidelijk te omschrijven drang te willen “creëren”.
Het is een manier om het ongrijpbare vast te leggen in “iets” waardoor het beroert, de herinnering vasthoudt, koestert, de gevoelens en emoties symboliseert, zodat het –al dan niet– wordt overgedragen naar een toeschouwer of drager van het juweel.
Concentratie en inspanning zorgen voor een soort van extase die alles in mijn omgeving doet verdwijnen. Alleen het edelmetaal, ikzelf en mijn gevoel zullen de uiteindelijke schoonheid of juistheid van het juweel bepalen.

Eéncellige organismen zijn mijn inspirerende bondgenoten.

Het zware werk van pletten, plooien, trekken, hameren van stug metaal en dat te verwerken tot een sieraad met een bijne vanzelfsprekende frêle fijngevoeligheid als resultaat, beschouw ik als een “genoegzame zoektocht”.

Zo worden beheerste techniek en dood materiaal een levend stukje warmte van mezelf.'